„ALICE”

-Wzniecić ogień i pozwolić mu świecić, zawładnąć nocą. Oswoić i sprawić by nigdy nie opuszczał, by chronił i otaczał, rozgrzewał od środka.

Ludzie są jak pory roku. Zmieniają się niepostrzeżenie i próbują nas do nich usilnie dostosować.

***

Nastała już ciemność. Samochód zwolnił. Czułam każdy dźwięk. Ucichający silnik. Szum wiatru, który rozwiewał resztki zdrowego rozsądku, sprawiając by raz na zawsze opuściły mój umysł. Ciche chrząknięcie. I jedno wystarczające szepnięcie: „Alice”, bym wiedziała, że na więcej nie mogę sobie pozwolić. Mrok spowijał już wszystko. Dobrze wiedzieli jak bardzo tego nie znosiłam. Ciemność, która próbowała wedrzeć się do mojej głowy. Chciała wiedzieć co myślę. Chciała mnie pochłonąć. Porwać do nieznanych mi zakątków, rozrywać na małe kawałki i powtórnie składać moją duszę. Truć i na próżno leczyć. Dusiła mnie.

         
Powietrze stawało się gęstsze i cięższe. Jednak zdawało się gdzieś uchodzić. Ulatywało w przestrzeń. Gubiło się w próżni. Niczym w wielkim lesie lub jeziorze skrywającym nie odkryte sekrety, topiło się w nim. Z sekundy na sekundę słabło, a ja pozostawałam sama, jak nigdy dotąd. Przestrzeń stawała się niewyobrażalnie szybko zwężać. Byłam tylko ja i ona, przebiegła łowczyni. Przepadłam, niewidzialny tłum mnie pogrążył. Zostałam stracona. Nie mam czym oddychać. Duszę się, by bezsilnie upaść na dno. Moje małe topielisko. Woda niczym gorące, płomienne języki pozbawia mnie resztek tlenu, wypala od środka, niszczy moje wnętrzności. Otwieram przymknięte powieki. Coś mną szarpie. Wszystko wiruje mi przed oczami. Usta wykrzywiają mi się w lekkim uśmiechu, a z nich wydobywa się cichy syk. Czuje przechodzące dreszcze przez zdrętwiałe ciało, ktoś usilnie mną potrząsa. Jestem bezwładna. Gotowa do upadku, który nie nadchodzi. Czuję jak świadomość, tego gdzie jestem wraca do mnie. Ratuje mnie od tych zimnych ramion, które usilnie próbują mnie złapać, roztaczając z sobą zimno i mroczny dym. Odzyskuję czucie w nogach. Krew przepływa mi już spokojnie. Widzę mnóstwo zaniepokojonych spojrzeń posyłanych w moim kierunku. Jedna z osób bezpodstawnie pochyla się nade mną i świdruje mnie przez głębię swoich lazurowych tęczówek, które jednym swoim spojrzeniem mogłyby zatrzymać czas. Słyszę głos, ale jestem na tyle spokojna, bo wiem, że pochodzi on od ludzi, którzy są tu obecni duszą i ciałem.

 

-Nie spodziewałam się, że może być tak, jak pan mówił- przemówiła litościwym tonem siwowłosa, kierując wzrok w stronę mężczyzny o stoickim spokoju, który monotonnie wpatrywał się w zaistniałą chwile temu sytuację, podczas gdy jego tłuste włosy opadały nudno na czoło stwarzając idealny przykład osoby, jakim jest mój ojciec, którego każdy szanujący się człowiek unikałby tak, jak ja ciemności.

 

-Aha- i to tyle, na co było go stać.